Słowo Boga mówi, że człowiek w Edenie popełnił grzech, bo nie uwierzył Bogu. Człowiek uwierzył diabłu (co oznacza: oskarżycielowi). Bóg powiedział, żeby się nie dotykać drzewa wiadomości dobrego i złego. Jednak Ewa i Adam nie uwierzyli Bogu i dotknęli się go. W ten sposób zostaliśmy przez Adama i Ewę sprzedani szatanowi, i staliśmy się jego własnością. Odwróciliśmy się od Boga, staliśmy się Jego nieprzyjaciółmi i uciekamy od Niego. Wyrok, który Bóg zapowiedział był następujący: Śmierć jako zapłata za grzech, a co najmniej jako konsekwencja grzechu - umieramy. Lecz Bóg jest miłością. On nas stworzył, umiłował i nie opuścił, lecz znalazł sposób aby nas uwolnić od śmierci, tej cielesnej i tej duchowej. W tym celu posłał na ziemię swego Syna, Jezusa Chrystusa, aby umarł za nas; bo tylko On może sprawić, abyś przestał uciekać (I Mojżeszowa 3,6-8; Ewangelia Jana 3,21).

Przykładne, moralne (uczciwe i szlachetne) życie nie zbawi cię, bo jeśli ktoś może dobrze czynić a nie czyni, ten czyni źle (List Jakuba 4:17). Pismo Święte mówi również, że nie ma ani jednego sprawiedliwego (List do Rzymian 3:10). Pan Jezus Chrystus przyszedł, aby wzywać do pokuty (skruchy) grzeszników. Na dodatek, z Bożych warunków zbawienia, wynika, że twoje dobre uczynki nic nie mogą dodać do zbawienia, które oferuje nam Bóg za darmo (Listy do Rzymian 6:23 i Efezjan 2:8-9).

Uwierz w Pana Jezusa Chrystusa a zostaniesz zbawiony przez Boga. Przyjmij Chrystusa Jezusa do swojego serca (Ewangelia Jana 1:12), a wtedy zostaniesz uczyniony przez Boga Jego dzieckiem. Bez decyzji nikt dorosły (więc mający, nie obmyte krwią Pana Jezusa Chrystusa, stare sumienie – dziecko nie ma jeszcze sumienia, chociaż może być obciążane poczuciem winy) nie zostanie zbawiony (List do Rzymian 7,9-10). Bóg ci w tej decyzji pomoże, ale wybór jest niezbędny. Jest różnica między wierzeniem umysłem, a wierzeniem w sercu. Wierzysz twoim umysłem, że Pan Jezus może cię zbawić, lecz nie będziesz zbawiony dopóki sercem nie poprosisz Go o zbawienie. Dopiero wtedy będziesz oddany mu całkowicie i zaczniesz postępować według wiary, którą otrzymasz od Niego.

Jeśli twoje imię nie będzie zapisane w Księdze Życia, która jest w Niebie, to będziesz zgubiony na zawsze. Może mówisz, że nie jesteś wielkim grzesznikiem. Ale to jest bez znaczenia, bo żaden grzesznik nie ma wstępu do Nieba. Jeśli nie uwierzyłeś w Pana Jezusa Chrystusa, że jest twoim Zbawicielem, to jesteś winien największego grzechu jaki człowiek popełnia, a mianowicie grzechu wzgardzenia miłością Boga. Odrzucając Jego Syna, odrzucasz Jego przebaczenie, które płynie z miłości Boga do ciebie i do mnie.

Prawo drugie: Przeznaczeniem wszystkich ludzi jest śmierć, a potem sąd, przed którym nie ma ucieczki (List do Hebrajczyków 10:31). Jeśli nie ukryłeś się w sądzie, który spadł na Pana Jezusa Chrystusa na krzyżu Golgoty i w jego śmierci (List do Rzymian 8:3-4), to sąd nad tobą jest pewny. Twoje własne słowa cię oskarżą, a Sędzią będzie Pan Jezus Chrystus. Jeśli zaniedbałeś własne zbawienie, to nie uciekniesz. Wyrok będzie wydany i jako jego konsekwencja wieczne zatracenie w jeziorze ognia i siarki (Objawienie Jana 20:15).

Cała chwała należy się Bogu. On jedynie jest naszym Zbawcą. Jak już wiesz, na zbawienie nie możesz sobie zasłużyć, ani też nie uda ci się wypracować go sobie. Zatem widzisz, że toczy cię rak grzechu. Coś trzeba zrobić aby go zwalczyć. Nie wystarczy dać ci książki z dobrymi radami, jak zachować zdrowie. To bowiem cię nie uleczy. Nie będzie mieć znaczenia jak żyjesz, bowiem rak pozostanie w tobie. Nic ci nie pomoże z tego czego pragniesz, chyba, że chirurg usunie raka, a przerzuty się nie powtórzą (Ewangelia Jana 8,31-36).

Prawo czwarte: Zbawienie jest darem Boga. Dar się przyjmuje i nie można za niego zapłacić, ani nie da się na niego zasłużyć. Jedyne co należy zrobić, to przyjąć i podziękować. Są tylko dwa wyjścia: Można dar przyjąć lub odrzucić. Trzeciego wyjścia nie ma: Nie da się za dar zapłacić. Cena daru została już zapłacona. Bóg zapłacił życiem i krwią Swego Syna. Pan Jezus poniósł zapłatę za twoje i moje grzechy. To on stał się ofiarą pojednania między Bogiem a ludźmi (List do Rzymian 6:23 i 1 List Jana 5:11-17). Jeśli przyjmiesz Boże zbawienie jako dar, to jesteś zbawiony już dzisiaj, bo przyjąłeś Pana Jezusa. Wtedy jest dla ciebie nadzieja, która cię nigdy nie zawiedzie. Obietnice Boga są nieodwołalne. Nie pójdziesz na zagładę.

Zatem wiesz już, że człowiek ma dług grzechów, którego nie może sam zapłacić. Dlatego potępienie jest wieczne. Jednak Pan Jezus Chrystus przyszedł i spłacił ten dług. Odejdziesz wolny, jeśli przyjmiesz rozwiązanie jakie dał Bóg, Pan Jezus. Dopiero wtedy, również jako dar od Boga, będziesz miał wiarę. Wiara jest wpierw sprawą serca (Dzieje Apostolskie 8:36-38), a potem umysłu. Aby zostać zbawionym, trzeba uwierzyć sercem. Wiarę daje Bóg. Natomiast ufność jest zasadniczo działaniem człowieka w kierunku Boga. Słowo "zasadniczo" oznacza, że na skutek działania w życiu zbawionego człowieka łaski Boga, jego ufność do Boga wzrasta. W pewnym sensie, ufność do Boga może być w człowieku, nawet przed zbawieniem. Ufność jest liczeniem na zmiłowanie Boga. Dlatego człowiek zostaje zbawiony przez wiarę, a nie ufność, chociaż zbawiony człowiek ufa Bogu, że to co potwierdza mu wiara jest prawdą (1 List do Koryntian 1,18-31).

Nie ma znaczenia co myślisz lub w co teraz wierzysz, bowiem wszystko polega na tym, aby Jezus zamieszkał w tobie jako twój Pan i Zbawiciel. Jeśli Jezus Chrystus cię nie zbawił, to wogóle nie jesteś zbawiony, bo nikt inny zbawić cię nie może. Życie wieczne jest wyłącznie w Panu Chrystusie Jezusie.

Życie wieczne jest udziałem każdego, kto poprosił o zbawienie. Natomiast każdy, kto odrzucił Jego łaskę, polegając na własnych uczynkach, ten pójdzie na sąd. Jest tak dlatego, że każdy kto jest pod prawem przykazań, staje się, gdy zgrzeszy (czyli złamie prawo przykazań: 1 List Jana 3:4), podsądnym Boga (List do Rzymian 3:19). Ale i wtedy nie poprosi taka osoba o zbawienie. Nikt kto jest w duchu umarły nie jest po prostu w stanie poprosić sam z siebie o zbawienie (Ewangelia Mateusza 8:21-22 i Objawienie Jana 20:12). Jednak ponieważ za wszystkie grzechy będące złamaniem prawa przykazań (sumienia), został już ukarany Pan Jezus Chrystus, to nie będą już takiemu człowiekowi, chociaż odrzucił łaskę Boga, nawet wypomniane te jego grzechy. Sam sąd będzie związany wyłącznie z konsekwencją odrzucenia Pana Jezusa Chrystusa. Tą konsekwencją jest wszystko, co zostaje dokonane przez niezbawioną osobę, która ze swej natury jest poza światłością, którą jest Bóg (Ewangelia Jana 3:19-20). Tylko Bóg jest w stanie to osądzić. Nawet osoba zbawiona nie pozna szczegółowych kryteriów tego osądu. Znana jest tylko prawda generalna: W Bogu nie ma ciemności, kto więc pozostanie w ciemności do końca swoich dni na ziemi, ten będzie oddzielony na wieki od Boga, czyli potępiony (Objawienie Jana 20:12-15). Natomiast ten, kto został zbawiony, za darmo z łaski Boga, ten czyni zgodnie z prawdą i jest zawsze w światłości, którą jest Bóg, a więc wszystkie jego czyny są dokonane w Bogu, który te czyny sam sprawia (Ewangelia Jana 3:21). Tylko, że taka osoba wie, że nie ma własnej sprawiedliwości, ale, że została usprawiedliwiona, czyli objęta sprawiedliwością Boga, która została wypełniona przez Boga na krzyżu Golgoty, gdy Pan Jezus Chrystus jako Człowiek, został ukarany za jej wszystkie grzechy. Wtedy, na krzyżu Golgoty, około 2000 lat temu, Pan Jezus Chrystus jako Człowiek został opuszczony przez Boga, a jednak wytrwał w wierze, którą miał jako Człowiek (List do Filipian 3:8-9) i którą przekazuje tym, którzy poproszą Go o zbawienie. Przeżycie usprawiedliwienia jest wstrząsające, a Duch Święty, który mieszka od tej chwili w sercu tej osoby, przekształca ją na podobieństwo Pana Jezusa Chrystusa, który stał się na zawsze Człowiekiem; a zawsze był, jest i będzie wraz z Ojcem Świętym i Duchem Świętym jedyną osobą Boga. Tylko Jemu należy się pokłon i cześć, i uwielbienie na wieki wieków, bo tylko On daje łaski. Tylko do Niego się módl i poproś Go o zbawienie, a wtedy poznasz, że On Jest. Czytaj Jego Słowo i nic z niego nie ujmuj.